Humphrey

1992 - 2005

Toen wij eindelijk besloten voor het eerst een pup te nemen, hadden wij Boefie en Flopje, twee grote honden. Onze auto was er niet bepaald op ingericht nog zo'n grote hond erbij te kunnen hebben, dus het moest iets kleins zijn. Een al te eigenwijze of felle hond wilden we zeker als eerste hond niet, waardoor alle terriërs afvielen. Na het doorspitten van een aantal rashondenboeken, kwamen we uit bij de Maltezer: een gezellig, redelijk gezeglijk schoothondje (al kunnen het potentaatjes zijn als je ze niet consequent opvoedt!).

Nu leek de Maltezer in 'puppycoupe' erg op een hondje waarop ik in mijn studententijd helemaal verliefd was. Een hondje dat altijd losliep, maar nooit verder dan 5 meter bij het vrouwtje vandaan ging. Het beestje leek nog het meest op een dweil op pootjes.

Je eerste eigen puppy is vreselijk spannend en ik was erg bang fouten te maken. Via de puppybemiddeling van de rasvereniging hebben we een fokker doorgekregen, waar we hem half oktober 1992 vandaan gehaald hebben. We hadden al wat boeken over opvoeding, die werden nog eens herlezen. Toch hebben we moeite gehad met het zindelijk maken. Pas na 6 weken begon het kleine ding het een beetje door te krijgen. Vernielen heeft hij ook nogal veel gedaan. Diverse paren schoenen konden na zijn aandacht de vuilnisbak in - waaronder een paar nieuwe en dure van mijn man! Maar met volhouden kwamen we er doorheen. Door deze zaken hebben we wel al snel een bench gekocht, wat beslist erg handig was.

Puppycursus en EG

We schreven direct in voor puppycursus met Humphrey. Helaas startte die pas een paar maanden nadat we hem kregen, maar uiteindelijk gingen we. De eerste drie lessen heeft hij alleen maar geblaft naar andere honden. Corrigeren - iets anders wist ik toen niet - werkte niet. Allicht niet, het hondje was gewoon bang (terwijl wij hem thuis altijd met alles wat we tegenkwamen lieten spelen)! Uiteindelijk liet ik hem met een paar andere kleine hondjes spelen. En dat hielp: hij leerde dat niet alle honden in de cursus eng waren - sterker nog, de meeste waren leuk! Toch blafte hij altijd nog de eerste minuten als hij ergens kwam waar veel honden waren. Daarna was hij gewend en was er weinig meer aan de hand.

Voor de rest deed hij het op die puppycursus erg leuk. Op het examen haalde hij een ruime voldoende. Niet geweldig, maar ik was zeer tevreden. En ik wilde wel verder met de volgende cursus, de Elementaire Gehoorzaamheid (EG). Ook deze haalde hij makkelijk.

Behendigheid

Na de EG heb ik anderhalf seizoen behendigheid met Humphrey geprobeerd. Hij redde zich op alle toestellen aardig, behalve de sprongen. De cavaletti's, toen nog een bestaand toestel - 3 lage sprongen achter elkaar - kon hij nog aan. Maar 40 cm was voor hem teveel. In het tussenseizoen heb ik zelf thuis nog extra getraind. Ik heb thuis een sprongetje gemaakt dat ik steeds een halve centimeter hoger kon zetten. Hij ging wel iets hoger springen, maar 40 cm was voor hem toch teveel. Nadat hij in het daaropvolgende seizoen ook nog een keer last van zijn rug kreeg - wat overigens niet aan behendigheid te wijten was, maar wel een voorbode was van latere problemen - ben ik ermee gestopt en besloot ik verder te gaan met gehoorzaamheid. We zouden wel zien tot waar we konden komen.

Verder met gehoorzaamheid

Bij de twee volgende gehoorzaamheidsniveaus keken de instructeurs in het begin erg laatdunkend naar dat kleine schoothondje. Na een paar lessen begon er altijd toch respect te komen op hun gezichten. De 'kleine hielenplakker' leerde dan ook keurig 'terug plaats' (zijn favoriete oefening!), zelfs vooruitsturen (een oefening waarbij de hond 30 meter vooruit moest rennen in een rechte lijn, naar niets). Blijf gaf wel een probleem, omdat je als groep terugkomt bij je hond. Hij kwam dan meestal overeind om te zien waar binnen die groep ik nu liep. De tijd had hij niet zo'n moeite mee. Maar al met al hoefde ik niet veel met hem te trainen. De basis was goed en daar hoefde ik weinig meer aan te doen. Iets nieuws leren ging niet snel, maar als het erin zat, was het goed.

De GG-I was voor Humphrey het eindpunt. De lessen gingen prima, hij deed de oefeningen keurig. Maar op het examen duurde het volgen, een van zijn beste oefeningen, hem te lang. Na een paar minuten vast volgen, ging hij los. Dit los volgen ging nog ongeveer een minuut lang goed. En dan was ik hem ineens kwijt. Bij een 'halt' van de keurmeester keek ik naast me: geen hond. Mijn blik ging steeds verder naar achteren, tot ik hem zo'n 10 meter achter me zag zitten - wèl met volle aandacht voor mij, dat wel! Nog een jaar trainen had op het volgende examen hetzelfde resultaat. Toen vond ik het welletjes. Blijkbaar kon of wilde hij echt niet meer dan dat.

Clickertraining

Met clickertrainen was Humphrey uiteraard een proefobject. In het begin was hij vrijer in het 'aanbieden' van gedrag bij vrij shapen dan Joschka. Door de clicker leerde hij eindelijk begrijpen wat 'gaan staan' inhield. Voor de rest hebben we voornamelijk kunstjes getraind. Allemaal aangeleerd via vrij shapen, omdat ik dat juist zo'n intrigerende techniek vond en nog steeds vind. 'Achteruit' bood hij uit zichzelf aan. Hoofd naar rechts draaien hebben we met vrij shapen uitgebouwd tot hij echt een draai om zijn as maakte. En nog een hele reeks andere leuke dingetjes.

Met Humphrey gaf ik vaak toe aan de verleiding om tussendoor voor ander gedrag te klikken dan waar we mee bezig waren. Toen ik niets meer met hem deed, maakte dat ook niet zoveel uit. Maar toen ik begin 2001 weer serieuzer met hem aan de slag wilde met dogdancing, bleek hij daardoor wel een chaootje te zijn geworden. Het was voor mij een goede les. Het is uiteindelijk wel beter geworden, maar hij bleef chaotischer om mee te trainen dan Joschka. Hij probeerde toch geregeld weer een ander gedrag ertussenin te gooien. Daar trapte ik alleen niet meer in. Wel zag ik het als een teken dat we misschien te lang bezig waren of dat hij de oefening niet helemaal snapte.

Dogdance

Behalve wat betreft leuke kunstjes leren, had Humphrey op trainingsgebied niets gedaan tot ik met dogdancing (of doggydance) begon. In de loop der jaren had hij een heleboel geinige dingen geleerd, maar in eerste instantie zag ik hem toch nog niet meedoen aan een wedstrijd. Aangemoedigd door mijn trainingsmaatjes heb ik hem uiteindelijk toch ingeschreven voor de wedstrijd bij Gedragscentrum Martin Gaus in Lelystad in oktober 2001. Ik vond een muzieknummer voor hem en ging iets serieuzer met hem aan de slag. Ik zag hem echter nog altijd als 'reservehond'.

Drie weken voor de wedstrijd ging hij ineens als een trein vooruit. En op de wedstrijd 'was' hij er. Een paar kleine foutjes, maar hij werd eerste! Reservehond, ja hoor! Zelfs het vrouwtje onderschatte hem dus wel eens!

Overigens is op de pagina Wedstrijden is een video van een stukje van Humphrey's winnende dans in Lelystad te zien.

Eigenaardigheden

Bij de dierenarts en de trimmer kregen we altijd veel complimenten voor het gedrag van Humphrey: wat een rustige Maltezer, wat een makkelijk hondje, enz. Het bleek dat lang niet alle Maltezers zo makkelijk te hanteren waren als Humphrey. Er waren er veel waarbij de dierenarts voor zijn vingers moet vrezen. Kortom: ook een Maltezer heeft een goede, consequente opvoeding nodig!!!

Humphrey was een echte eenmanshond. Als pup al kon Paul, mijn man, hem roepen, maar dan kwam hij naar mij. Altijd bleef het begroetingsritueel als wij thuis kwamen om mij uitgebreid te begroeten, even naar Paul te gaan om te checken dat hij er ook was, en dan weer uitgebreid verder te gaan met zijn begroeting van mij.

In huis iets vernielen kwam bij Humphrey niet meer op. Behalve ritsen. Ik durfde jarenlang geen tas, jas of kussentje met rits bij hem in de buurt te laten. Alle kussentjes op de bank hadden klitteband als sluiting. De laatste jaren heeft hij het niet meer gedaan.

Verder had Humphrey een fixatie op kleine witte hondjes. Als die hondjes ook nog speels waren, maar niet te lomp, was dat toch wel zò leuk. Als het dan ook nog eens pups waren, of teefjes... helemaal geweldig!!! Ik mocht dan G&G met Humphrey gedaan hebben, luisteren was er dan niet meer bij!

Met andere honden stelde Humphrey zich meestal onopvallend op. Hij ging geen confrontaties aan en daagde grotere honden nooit uit. Honden die normaal een hekel hadden aan kleine hondjes, hadden met hem daardoor na de eerste kennismaking geen probleem. Maar als je hem los liet lopen, had hij binnen vijf minuten wel de hele omgeving gemarkeerd met zijn plasjes!

Tijdens het uitlaten hoefde ik verder bijna niet op Humphrey te letten - behalve dan met schattige witte hondjes aan de overkant van de straat. Zijn enige echt slechte eigenschap tijdens het uitlaten bij ons in het wandelgebied, was rollen in allerlei smerigheid. Hoe harder het stonk, hoe beter - dooie beesten, rotte vis, reigerpoep... Als hij langer achterbleef tijdens een wandeling, wist ik al precies wat hij aan het doen was. Dan kon ik me al verheugen op een afspoelbeurt na thuiskomst! (Of zoals hier in de vijver, gnuif!)

Gezondheid

In juli 2002 lieten we foto's van Humphreys rug maken. Zijn rugproblemen speelden al erg lang, maar verergerden plotseling behoorlijk, wellicht mede door de komst van Kari. Op de foto's bleek dat een aantal tussenwervelschijven vrijwel verdwenen waren, erg pijnlijk natuurlijk. Met fysiotherapie hebben we Humphrey over de heftigste pijn heen kunnen helpen. Op zeker moment hoefden we hem nog maar eens in de anderhalve week zijn pijnstiller te geven, in plaats van iedere dag.

In 2004 begon Humphrey steeds vaker last te krijgen van een voorpoot. In augustus kermde hij het echt uit van de pijn terwijl zijn hele voorpoten en nek verkrampten. Een dierenartsbezoek bevestigde wat we al dachten: een nekhernia. Waarschijnlijk door overbelasting van zijn voorhand, omdat hij zijn achterhand door zijn rugklachten toch veel minder gebruikte.
We namen Humphrey toch mee op vakantie, waar hij door een heel diep dal ging. Als we niet op vakantie geweest waren, hadden we hem toen al in laten slapen. Met dragen naar een plekje om hem zijn behoefte te laten doen en weer terugdragen en daarnaast verplicht de hele dag benchrust, krabbelde hij over dit dieptepunt heen. We wisten precies toen het weer de goede kant op ging: vanuit zijn bench, waarin hij sinds hij puppy was niet meer had hoeven zitten, keken een paar gloeiend boze oogjes ons aan.

Zonder verdere pijnscheuten klom Humphrey heel langzaam weer uit dit dal, geholpen door veel verplichte rust, een tijd lang zeer gedoseerd uitlaten en accupunctuur. Hij is helaas nooit meer van zijn dagelijkse dosis Metacam afgekomen. Maar hij heeft desondanks bijna nog een jaar met veel pleziertjes in zijn leven verder mogen leven. Zo heeft hij in mei 2005 met veel plezier meegewandeld in Oostenrijk, met geregelde tussenpozes in zijn rugzak. En vroeg hij nauwelijks een week voor zijn inslapen nog spontaan om een trainingssessie!

Toen de pijnscheuten met kramp van de nekhernia plotseling, heftig en binnen een paar dagen vaak terugkwamen, was voor ons heel duidelijk dat we hem nog zo'n dieptepunt wilden besparen. De ochtend van 28 juli 2005 hebben we hem toch nog een aardig groot rondje uit kunnen geven, waarin hij zonder problemen zijn favoriete hobby kon uitoefenen: alles markeren wat verticaal was. Aansluitend zijn we voor de laatste keer met hem naar de dierenarts gegaan.

Meer foto's van dit kleine, geweldige hondje vind je onder meer in zijn rubriek van de DoghouseRock Foto's.